สมัครตายแล้ว...หัวเรื่องที่ไม่ได้มีเจตนาจะเรียกร้องความสนใจที่เกินเลย...ผมพยายามคิดเรื่องนี้อยู่นานพอควร...รีรอปฏิกิริยาจากนายสมัคร...ว่าจะเป็นเช่นใดกรณีเดินทางไปรักษาตัวที่สหรัฐอเมริกา..แล้วเกิดกรณีการประท้วงของพันธมิตร
แต่กลับไม่พบว่านายสมัครได้สำนึกใดต่อการกระทำของตนเอง...จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะใช้คำว่า...” สมัคร ตายแล้ว “
สมัครตายแล้ว...สมัครไม่มีวันตื่นฟื้นขึ้นมารับรู้สัจจธรรมได้อีกแล้ว.......
ความจริง...เกิด แก่ เจ็บ ตาย....เป็นธรรมดาของสัตว์โลก...มีแต่คนที่หลงมัวเมาจนลืมมันไปสิ้น
ลืมไปว่าความจริงนี้ไม่สามารถหลีกหนีมันพ้น...มีแต่เด็กและคนหนุ่มสาวที่ใช้ชีวิตประมาท...โดยเข้าใจผิดคิดว่าสิ่งนั้นยังห่างไกล...มีแต่คนแก่เท่านั้นที่เข้าใจ...ท่านเหล่านั้นจึงเพียรพยายามทำความดี..เข้าวัดเพื่อทำสมาธิ...เพื่อเกิดปัญญา....ไม่มีท่านใดที่เพียรพยายามเพื่อหลีกหนีความจริง
ผู้สุงวัย..ยามบั้นปลายชีวิต....หลายท่านได้ทบทวนการกระทำของตนเองตลอดชีวิตที่ผ่านมา
จัดการเรื่องมรดกตกทอดให้ลูกหลาน....จัดการฝากฝังดูแลลูกหลานที่น่าเป็นห่วงอยู่ให้ผู้อื่นดูแล
เท่านั้นไม่พอมีหลายท่านได้จัดการพิธีการศพของตนเองเสร็จสรรพเรียบร้อยเพื่อไม่ให้ลูกหลานต้องเดือดร้อน
นั้นคือผู้พร้อมที่จะต้อนรับความตาย...เขาเป็นมิตรกับความตาย...
ต่างกับนายสมัครผู้มีวัยพอสมควร....มีโรคร้ายที่วงการแพทย์ทั่วโลกเชื่อว่ารักษายังไม่ได้
นายสมัครเพียรพยายามฝืนกฎแห่งกรรม...ยังมืดบอดไม่ต่างจากคนตายที่ไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกแล้ว
การหวังว่านายสมัครจะทบทวนเรื่องในอดีตที่ผ่านมา.....ไม่มีทางที่จะเกิดขึ้น
คงไม่ต่างกับกามนิตที่ถูกวัวขวิดตาย...ทั้งๆที่ได้พบกับพระพุทธเจ้าแล้ว...แต่กามนิตตายก่อนแล้วจึงไม่ได้รับรู้ในรสพระธรรม..ความหลงทำให้กามนิตตายก่อนแล้ว...เขารับรู้สัจจธรรมไม่ได้อีกแล้ว....เขาสิ้นลมหายใจโดยหาได้พบกับสัจจธรรมไม่
การเรียกร้องสำนึกจากนายสมัครก็หาต่างกันไม่.....การได้รู้ถึงอนาคตอันใกล้นี้ว่าตนเองจะพบกับชะตากรรมเช่นใด...แต่หาได้สำนึก…หาได้ใช้เวลาช่วงบั้นปลายที่เหลือน้อยนิดของชีวิตให้เป็นประโยชน์กับตนเอง...นายสมัครกลับหลงงมงาย..ปฏิเสธความจริง..สัจจธรรมที่นายสมัครปฏิเสธ
จะไม่ให้เรียกว่าตายแล้ว...จะเรียกว่าอย่างไรดี
เขาตายก่อนที่ลมหายใจครั้งสุดท้ายจะมาถึง
นายสมัคร..ตายแล้ว
แต่คดีของนายสมัครหาได้ตายไม่....คงเป็นเรื่อง...คงเป็นบทเรียน..คงถูกจารึกลงไปในประวัติศาสตร์...ให้ผู้คนได้เล่าขาน..ได้สาบแช่งต่อไปชั่วกาลนาน

PHUKET

Phuket (Thaï ภูเก็ต prononcer "pouket", du malais bukit, "colline") est une des provinces méridionales (changwat) de la Thaïlande. Les provinces voisines sont (du nord dans le sens des aiguilles d'une montre) Phang Nga et Krabi, mais Phuket est une île il n'y a donc aucune frontière terrestre. L'île est desservie par l'Aéroport International de Phuket et un pont qui relie l'île au continent les deux sont situés dans le nord de l'île.

Histoire

L'événement le plus significatif dans l'histoire de Phuket fut l'attaque par les Birmans en 1785 après que le Roi Taksin les eut fait reculer une première fois. Sir Francis Light, un capitaine britannique de Compagnie anglaise des Indes orientales (British East India Company) passant près de l'île, envoya un message à l'administration locale les avertissant que des forces Birmanes se préparaient à une attaque. Kunying Jan, l'épouse du gouverneur récemment décédé, et sa sœur Mook ont alors assemblé les forces de l’île. Après un mois de siège les Birmans ont dû battre en retraite le 13 mars 1785 et les deux femmes sont devenues des héroïnes locales, recevant les noms honorifiques Thao Thep Kasatri et Thao Sri Sunthon du Roi Rama I. Pendant le règne du Roi Chulalongkorn (Rama V), Phuket est devenu le centre administratif de la production d'étain des provinces méridionales. En 1933, le Monthon Phuket a été dissous et Phuket est devenu une province à part entière. Les anciens noms de l'île incluent Ko Thalang, et Junk Ceylan, une distorsion anglaise du Malais, Tanjung Salang (cap Salang). La province de Phuket a été touchée sur sa côte occidentale lors du tsunami du 26 décembre 2004 mais aujourd'hui il ne subsiste plus aucune traces visibles de cet événement si ce n'est un mémorial sur la plage de Patong.

Économie

L'exploitation de mines d'étain a été une source de revenus importante pour l'île depuis le XVIe siècle. Beaucoup d'ouvriers chinois ont été employés dans les mines, et leur influence sur la culture de Phuket peut encore être sentie aujourd'hui. Avec la chute des prix de l'étain, l'exploitation a maintenant complètement cessé. De nos jours, l'économie de Phuket se repose sur deux piliers : plantations d'hévéa (faisant à la Thaïlande le plus grand producteur du caoutchouc dans le monde) et le tourisme. Depuis les années 1980, Phuket est devenue l'une des attractions touristiques principales de la Thaïlande, la plupart des plages sablonneuses sur la côte occidentale de l'île ont été développées en centres touristiques, Patong, Karon et Kata étant les plus populaires. De grands projet faramineux sont annoncés sur l'ile (2 casinos, ile artificielle comme à Dubai...), ce qui verrait le prix de l'immobilier exploser d'ici quelques années.